Alpy Julijskie (nazywane przez Słoweńców Julijcami) są najwyższym i najbardziej rozległym pasmem górskim Słowenii. Są bez wątpienia najpiękniejszym zakątkiem całego kraju i corocznie przyciągają setki tysięcy turystów. Wszyscy oni przybywają tu, by zobaczyć niebotyczne szczyty skrzesane w wapiennej skale, by poddać się majestatowi dzikiej, górskiej scenerii, która jest tylko w niewielkim (jak na warunki alpejskie) stopniu zmieniona przez obecność obiektów tzw. zaplecza turystycznego, a którą śmiało można zaliczyć do najpiękniejszych w Europie. Turyści przybywają tu także po to, by zdobyć najwyższy szczyt – Triglav; to dla Słoweńców niemalże punkt honoru i miejsce symboliczne, dla turystów zagranicznych natomiast – niezwykłego uroku szczyt, z którego przy dobrej pogodzie można zobaczyć i niebieską plamę Adriatyku, i pokryte lodowcami Taury (patrząc w przeciwnym kierunku).
Alpy Julijskie stanowią południowo-wschodnie zakończenie masywu Alp Zachodnich. Wchodzą w skład Południowych Alp Wapiennych ciągnących się od regionu Adygi we Włoszech (m.in. należą do nich Dolomity), aż po środkową Słowenię. Wyraźne doliny oddzielają je od sąsiednich pasm górskich – na zachodzie dolina Tagliamento, na północy Sava Dolinka, na wschodzie Sava Bohinjka. Południowa granica pasma jest nieco mniej jednoznaczna, ale w terenie widać ją wyraźnie – Alpy sąsiadują tu z dużo niższymi górami o charakterze bardziej zbliżonym do Beskidów niż Alp. Przełęcz Predel i dolina rzeki Soczy dzieli je na dwie części – Alpy Julijskie Zachodnie położone na pograniczu włosko-słoweńskim (najwyższym szczytem jest położony we Włoszech Jôf di Montasio – 2754m) oraz Alpy Julijskie Wschodnie położone niemalże w całości na terenie Słowenii, z najwyższym szczytem całego pasma – Triglavem (2864 m).
Topografia Alp Julijskich jest bardzo złożona – pasmo to składa się z licznych masywów wapiennych, w głąb których wdzierają się głębokie na 1,5km doliny ukształtowane podczas kilku zlodowaceń, zakończone często wielkimi, polodowcowymi kotłami, pomiędzy nimi rozciągają się wysoko wyniesione płaskowyże. Prawie 300 szczytów przekracza wysokość 2000 m n.p.m., a 30 szczytów osiąga ponad 2500 m n.p.m. (czyli tyle, ile mają w przybliżeniu polskie Rysy). Połowa z nich jest dostępna szlakami, a do najwyższych w grupie Triglava należą: Škrlatica (2740m), Mangart (2679 m), Jalovec (Jałowiec, 2645 m), Razor (2601 m), Visoki Kanin (2587m), Kanjavec (2569 m) i Prisank (2547 m). Alpy Julijskie – mimo wysokości niewiele tylko przekraczającej nasze Tatry – mają zdecydowanie bardziej wysokogórski charakter. Wynika to z dużo większej różnicy poziomów (rekord pomiędzy Trentą a szczytem Triglava wynosi 2250 m na odcinku 6 km!). Topografia całego pasma jest bardzo złożona – można tu wyróżnić przynajmniej kilka mniejszych grup. Centralnie położona jest grupa Triglava i Kanjaveca, na północny zachód od niej leży grupa Razora i Prisanka, natomiast bardziej ku północy jeszcze grupa Škrlaticy i Špika (2472 m). Na południe od grupy Triglava rozciąga się płaskowyż Komna, a na południe od niego niższe nieco, ale piękne krajobrazowo Góry Bohinjskie, ciągnące się równoleżnikowo pomiędzy Doliną Soczy i Savy Bohinjki. Najwyższym szczytem jest tu Krn (2244 m), a na uwagę zasługuje tutaj także Tolminski Kuk (2085 m) i Vogel (1922 m). Na zachód od masywu Razora i Prisanka, oddzielony głęboką przełęczą Vršič (1611 m) położona jest rozległa, malownicza grupa Mangartu i Jalovca. Opada ona na zachód ku obniżeniu przełęczy Predel (1156 m), a za nią rozciąga się jedyna grupa należąca do Zachodnich Alp Julijskich z najwyższymi szczytami Visokego Kaninu, Rombonu (2208 m) i Prestreljenika (2499 m).
Właściwie całe pasmo zbudowane jest z bardzo grubych warstw wapieni – jego jasna barwa tworzy śnieżnobiałą scenerię skalnych ścian. Jest to teren o wybitnych walorach przyrodniczych – występuje tu wielkie bogactwo roślin kserotermicznych i alpejskich, stosunkowo dobrze zachowane są lasy oraz ciekawa fauna, której najbardziej charakterystycznym gatunkiem jest koziorożec. Zdecydowanie większa część Alp Julijskich jest objęta ochroną w ramach Triglavskiego Parku Narodowego.
Oprócz wysokogórskiej scenerii do najciekawszych akcentów krajobrazowych całego regionu należą także jeziora i wodospady. Największym jeziorem jest jezioro Bohinj – o długości ponad 4 km, natomiast najwięcej turystów przyciąga położone bardziej na wschodzie, właściwie już na przedgórzu Alp Jeziora Bledzkiego. Jeziora wysokogórskie są nieliczne i niewielkie, a główne ich zgrupowanie można podziwiać w Dolinie Triglavskich Jezior. Wodospady są bardzo liczne, a najpiękniejsze z nich to wodospady Savicy, Boka, Peričnika.
Fragmenty z przewodnika turystycznego "Słowenia. Słoneczna strona Alp". Autor: Magda Dobrzańska-Bzowska, Krzysztof Bzowski. Wydawnictwo Bezdroża.