PETE KOZACHIK (Zdjęcia)

PETE KOZACHIK (Zdjęcia) rozpoczął pracę w kinematografii w latach siedemdziesiątych, na dorobek której składa się 37 filmów fabularnych oraz kilkaset reklam.  Zanim przeniósł się do L.A w 1979, był szefem lokalnych wiadomości oraz wielu programów, autorem oraz reżyserem filmów dokumentalnych dla PBS.  Wyprodukował oraz wyreżyserował kilka tuzinów animowanych filmów reklamowych oraz dwa niskobudżetowe filmy  animowane. 

            Jego wczesne postaci animowane to Pillsbury Doughboy, Little Softly oraz Mrs. Butterworth.  Kozachik wprowadził sekwencje komputerowe to tej formy sztuki we wczesnych latach osiemdziesiątych pracując dla  Cascade/Coast Effects w Hollywood, jak również zajmował się oświetleniem oraz animowaniem postaci.

            Kozachik wprowadził do reklamy wewnętrzny automatyczny zestaw filmowy oraz był zaangażowany we wczesnych fazach produkcji filmu jako reżyser/kamerzysta.

            W 1986, przeniósł się do Bay Area pracując w charakterze kamerzysty w Industrial Light and Magic.  Jego ulubionym wyzwaniem była mała łódź podwodna umieszczona w ludzkim ciele w filmie Joe Dante’go Innerspace, dwugłowy smok w Willow George’a Lucasa, gdzie pracował pod nadzorem Dennis’a Muren’a oraz Philip’a Tippett’a.

            Kozachik  nie zerwał więzi ze studiami w Los Angeles, dla których pracował jako wolny strzelec i reżyser zdjęć w reklamach.  Do  ulubionych należała praca w The Abyss James’a Cameron’a.

            Kiedy Tippett założył swoje własne studio, zaprosił Kozachik’a do  współpracy.  To on stworzył ogromnego skorpiona w filmie Joe Johnston’a Honey, I Shrunk the Kids, oraz złowrogiego robota w sequelu Irvin’a Kershner’a Robocop.  Każdy projekt opierał się na długotrwałej współpracy, oraz możliwości głębszej i klarowniejszej narracji oraz przetwarzaniu wizji reżysera na obraz.

            W tym okresie Kozachik przesunął nacisk  na efekty zdjęciowe tak by wyeksponować treść oraz dramatyzm, wybierając takie projekty aby mógł w nich wykorzystać swoją animację oraz efekty stanowiące tło.

            W 1990, reżysera Henry’ego Selick’a krótki Slow Bob który ukazał się na MTV był kolejnym dowodem ich współpracy, która rozpoczęła się na planie filmu Burtona The Nightmare Before Christmas.  Kozachik pracował tutaj z Burtonem, Selick’iem, kierowniczką produkcji Deane Taylor oraz innymi członkami zespołu nad mrocznym wizerunkiem, oraz zastosowaniem technik zdjęciowych z filmów akcji aby nadać początek potencjałowi dramatycznemu filmom poklatkowych. The Nightmare podziwiane jest za elegancką kinomatografię oraz styl wizualny.

            Kozachik’a pierwszym większym osiągnięciem jako reżysera zdjęć był film, który powstał w wytwórni Disneya i otrzymał nominację do Oskara.  Jest on również cenionym specjalistą od efektów wizualnych, który wymyślił stosowane w kamerach efekty oraz nadzorował optyczną i cyfrową obróbkę.

Od tamtej pory, zespół ten połączył swoje siły w kolejnych dwóch projektach James and the Giant Peach oraz Monkeybone.

            Historia gdzie główną rolę odgrywają lalki, James, jest bardziej pastelowa oraz posiada szereg odcieni odpowiadających opowieści dla dzieci.  Animacja cyfrowa, oraz fotografia podwodna nadała James’owi pewnej głębi, a bardziej złożone filmowanie oraz kompozycja sprawiła iż to właśnie Kozachik’owi powierzono nadzór.

            Pomiędzy tymi dwoma filmami, Kozachik został zatrudniony jako reżyser efektów odpowiedzialny za planowanie sekwencji, zdjęcia oraz makietę statku kosmicznego w filmie Paul’a Verhoeven’a Starship Troopers.  Film ten został nominowany do Oskara w 1998 w kategorii Najlepszych  Efektów Wizualnych,

            Monkeybone, jest pierwszą tego rodzaju animacją gdzie tak blisko siebie występują prawdziwi aktorzy oraz  animowane postacie.  Kozachik dołączył w tym projekcie jako kierownik efektów wizualnych w fazie poprzedzającej produkcję, wpadając na pomysł nowej techniki synchronizującej pracę reżysera, scenarzysty oraz artystów rysunku.  Najpierw nadzorował pierwszą część dając reżyserowi jak największą swobodę ale tak by  utrzymać rytm akcji filmu.  Następnie pokierował sześcioma zespołami odpowiedzialnymi za budowę makiet oraz zdjęcia, na koniec nadzorował montaż  grafiki komputerowej.

            Dowodem na korzyści płynące z zastosowania animacji cyfrowej są Gwiezdne Wojny: Atak Klonów, George’a Lucasa.  Przy użyciu dużej ostrości, Kozachik oraz członkowie jego zespołu uzyskali najwyższą ilość zdjęć nakręconych dziennie w historii Industrial Light & Magic.

            Kozachik przetestował również kamery cyfrowe w dwóch ostatnich filmach z serii Matrix braci Wachowskich, w celu  uzyskania lepszej jakości zdjęć.

Gnijąca Panna Młoda jest pierwszym filmem gdzie zastosowano nowoczesną technikę po tym kiedy Tim Burton oraz Mike Johnson powierzyli  Kozachik’owi  reżyserię zdjęć.