portal studentnews.pl – magazyn dla studentów

Bartek, Bart i Bartolo

Bart jest wyniosły

Nie wiem, jak to jest z wami, ale ja się bardzo zmieniam w zależności od języka, którym się posługuję. Kiedy mówię po angielsku, znam go dosyć dobrze ze szkoły, podobno brzmię jak skończony snob. W liceum przez rok miałem lekcje z fonetyki. Na nich nauczyłem się podstaw tzw. "BBC English", czyli hiperpoprawnego akcentu, używanego tylko przez przedstawicieli wyższych klas i w publicznej telewizji.Moja wymowa ewoluowała, deformowała się, próbowałem naśladować Szkotów, Beatlesów, nawet Boba Dylana, wszystko co się da, ale piętno szkoły średniej pozostało. Kiedy pracowałem przez wakacje w Galway, w Irlandii, moi koledzy byli zniesmaczeni moim lansowaniem się na Brytola: "Bartek, why are you putting this stupid English accent?", mawiali z wyrzutem. Nic na to nie poradzę, taki już jestem po angielsku.
Bartolo krzyczy
A po hiszpańsku? Tego języka nauczyłem się już, kiedy byłem dorosły. Próbowałem w szkole i na studiach, chyba przez 8 lat, ale nic z tego nie wyszło - byłem beznadziejny. Chwyciłem dopiero podczas rocznego pobytu w Madrycie. Nie zauważyłem wtedy, że z cicha rodziła się we mnie nowa - hiszpańska - osobowość. Zdemaskowali ją dopiero moi polscy kumple, kiedy po raz pierwszy usłyszeli mnie mówiącego w "castellano".Okazało się, że hiszpański Bartek mówi dwa razy szybciej i trzy razy głośniej od polskiego. Zaciąga samogłoski, jest znacznie bardziej agresywny, pokrzykuje, gestykuluje i w ogóle nie waży słów - nawija co mu ślina na język przyniesie. W przeciwieństwie do Bartka angielskiego, używa modnych zwrotów rodem z madryckich podwórek, ale jego świat jest znacznie bardziej ograniczony. Nie potrafi rozmawiać na wiele tematów poza: podrywaniem dziewczyn, imprezami, piciem i paleniem. Może trochę pomówić o sporcie i polityce, ale niezbyt długo.
Bartolome musi nad sobą popracować
Ostatnio rodzi się jeszcze jeden - już czarty - Bartek. Mógłby być piątym, ale ten rosyjski nawet się nie wykluł, chociaż pani profesor metodycznie wysiadywała go w liceum przez pięć lat. Ten najmłodszy Bartek jest włoski. Na razie brzmi głupio i nie ma wdzięku. Podobno mówi zupełnie jak mały Meksykanin z wielkim sombrero, starający się wydusić coś po włosku. Muszę nad nim popracować, bo inaczej nic z niego nie będzie. Mam kilka osobowości, ale łączy je jedno - po przetłumaczeniu na języki, które znam, moje imię jest co najmniej śmieszne. "Bart" lojarzy się zwykle z Bartem Simpsonem a "Bartolo" w hiszpańskim jest tak niedorzeczne, że za każdym razem, gdy próbowałem się tak przedstawić, wzbudzałem szczery, nawet współczujący śmiech. Mają tam nawet taką piosenkę o Bartolu, który miał flet. Śpiewa się ją zwykle, żeby dokuczyć Bartkom, którzy przecież w Polsce mają takie ładne, normalne imię.

Studia Języki Praca Kariera Nauka Hi-Tech Zdrowie Studentka Po zajęciach Podróże Narty
W numerze m.in. Opinia Władza w rękach studentów Nauka języków Angielski cztery razy szybciej Naprawdę "Pro" Języki na Cichej Bartek, Bart i Bartolo Biblioteka Babel Studenckie Życie Dieta piwna Dziura budżetowa... w studenckiej kieszeni Świat Komputerów Krótkie dzieje internetowej komuny Wymiana plików a paragrafy Film Udane polowanie Sport Najzdrowsze uzależnienie OtiMania Muzyka Alchemicy z Krakowa Finanse Studiuj i pracuj w UE Pomysłowi studenci Praca w Warszawie Kultura Książkowi piraci Mieszkanie dla studenta A może jednak wynająć Humor dnia Studenci wybrali się na egzamin. Czekają pod drzwiami sali, nudziło im się więc zaczęli się bawić indeksami - czyj indeks zatrzyma się bliżej ściany. Tylko że jednemu to nie wyszło zbyt dobrze, bo zamiast w ścianę trafił indeksem pod drzwi, i do sali w której siedział egzaminator. Przeraził się okrutnie, ale za chwilę indeks wyleciał z powrotem. Otwiera, patrzy, a tu ocena z egzaminu: 4.0 Ucieszył się, no więc koledzy postanowili wrzucać dalej. Kolejny dostał 3.5, następny 3.0. W tym momencie zaczęli się zastanawiać... Kolejna ocena wydawała się dosyć jednoznaczna (2.5 nie wchodziło w grę). Wreszcie jeden postanowił zaryzykować. Wrzuca indeks... Czeka... Nagle otwierają się drzwi, staje w nich egzaminator: - Piątka za odwagę! .	Nauka języków Bartek, Bart i Bartolo Bart jest wyniosły Nie wiem, jak to jest z wami, ale ja się bardzo zmieniam w zależności od języka, którym się posługuję. Kiedy mówię po angielsku, znam go dosyć dobrze ze szkoły, podobno brzmię jak skończony snob. W liceum przez rok miałem lekcje z fonetyki. Na nich nauczyłem się podstaw tzw. "BBC English", czyli hiperpoprawnego akcentu, używanego tylko przez przedstawicieli wyższych klas i w publicznej telewizji.Moja wymowa ewoluowała, deformowała się, próbowałem naśladować Szkotów, Beatlesów, nawet Boba Dylana, wszystko co się da, ale piętno szkoły średniej pozostało. Kiedy pracowałem przez wakacje w Galway, w Irlandii, moi koledzy byli zniesmaczeni moim lansowaniem się na Brytola: "Bartek, why are you putting this stupid English accent?", mawiali z wyrzutem. Nic na to nie poradzę, taki już jestem po angielsku. Bartolo krzyczy A po hiszpańsku? Tego języka nauczyłem się już, kiedy byłem dorosły. Próbowałem w szkole i na studiach, chyba przez 8 lat, ale nic z tego nie wyszło - byłem beznadziejny. Chwyciłem dopiero podczas rocznego pobytu w Madrycie. Nie zauważyłem wtedy, że z cicha rodziła się we mnie nowa - hiszpańska - osobowość. Zdemaskowali ją dopiero moi polscy kumple, kiedy po raz pierwszy usłyszeli mnie mówiącego w "castellano".Okazało się, że hiszpański Bartek mówi dwa razy szybciej i trzy razy głośniej od polskiego. Zaciąga samogłoski, jest znacznie bardziej agresywny, pokrzykuje, gestykuluje i w ogóle nie waży słów - nawija co mu ślina na język przyniesie. W przeciwieństwie do Bartka angielskiego, używa modnych zwrotów rodem z madryckich podwórek, ale jego świat jest znacznie bardziej ograniczony. Nie potrafi rozmawiać na wiele tematów poza: podrywaniem dziewczyn, imprezami, piciem i paleniem. Może trochę pomówić o sporcie i polityce, ale niezbyt długo. Bartolome musi nad sobą popracować Ostatnio rodzi się jeszcze jeden - już czarty - Bartek. Mógłby być piątym, ale ten rosyjski nawet się nie wykluł, chociaż pani profesor metodycznie wysiadywała go w liceum przez pięć lat. Ten najmłodszy Bartek jest włoski. Na razie brzmi głupio i nie ma wdzięku. Podobno mówi zupełnie jak mały Meksykanin z wielkim sombrero, starający się wydusić coś po włosku. Muszę nad nim popracować, bo inaczej nic z niego nie będzie. Mam kilka osobowości, ale łączy je jedno - po przetłumaczeniu na języki, które znam, moje imię jest co najmniej śmieszne. "Bart" lojarzy się zwykle z Bartem Simpsonem a "Bartolo" w hiszpańskim jest tak niedorzeczne, że za każdym razem, gdy próbowałem się tak przedstawić, wzbudzałem szczery, nawet współczujący śmiech. Mają tam nawet taką piosenkę o Bartolu, który miał flet. Śpiewa się ją zwykle, żeby dokuczyć Bartkom, którzy przecież w Polsce mają takie ładne, normalne imię.
Reklama - Wykorzystajmy wspólnie nasz potencjał! • Kontakt • Patronat • Magazyn (archiwum) • Polityka Prywatności • Praca u nas •