Prehistoryczny płaz z Krasiejowa lubił kopać nory

Metoposaurus diagnosticus był olbrzymim płazem, którego środowisko życie miało dwie pory roku - wilgotną i suchą. Jak każdy płaz Metoposaurus potrzebował wody, dlatego żeby przetrwać długie susze krył się w norach i zapadał w sezonowy sen.

Ten zwyczaj chowania się sezonowo w norach został odkryty przez Dorotę Konietzko-Meier z Uniwersytetu Opolskiego oraz Martina Sandera z Uniwersytetu w Bonn. Wyniki badań ukazały się na łamach "Journal of Vertebrate Paleontology".

Naukowcy analizowali budowę szkieletu metopozaura oraz mikrosktrukturę jego kości. Pierścienie sezonowego przyrostu kości wskazują na dwa tempa przyrastania, co może być charakterystyczne dla okresowego zapadania w stan uśpienia.

Kształ ciała płaza - szeroka, płaska głowa, płaskie kości ramion, szerokie łapy i duży ogon - przywiodły badaczy do wniosku, że metopozaur mógł zamieszkiwać w porze wilgotnej jeziorka, które wysychały w porze suchej. Kiedy nadchodziła susza, płaskimi przemimi kończynami kopał nory, w których się chronił.

"Budowa tkanek metopozaura wydaje się wyjątkowa. W naszej interpretacji koresponduje ona z klimatem, w którym występują dwie pory roku - krótka pora wilgotna i dłuższa część roku, podczas której warunki życia pogarszały się" - opisuje Konietzko-Meier.

Martin Sander zastrzega jednak, że stały problem, dotyczący prehistorcznych płazów, polega na tym, iż naukowcy nie są pewni, czy mają do czynienia z dorosłym osobnikiem. Niekiedy młode opisywane są jako odrębne gatunki.

Tym razem jednak analiza kości dowiodła, że wszystkie osobniki z Krasiejowa były młode. Najmniejsze liczyły około roku, największe - około czterech lat. W dorosły wiek te płazy wchodziły około siódmego roku życia. Autorzy nie są więc pewni, czy taki tryb życia prowadziły wyłącznie młode, czy również dorosłe.(PAP)