Mogłaby być starą księgą znalezioną na strychu probostwa na angielskiej prowincji. Stylizacja doskonała. Historie, język, dezynwoltura, z jaką miesza się tu prawdopodobne z absurdalnym, i wreszcie rysunki z „epoki” czynią „Damy z Grace Adieu” książką niezwykłą. Bohaterem zbioru opowiadań jest magia – ta sama angielska magia, z której narodził się Harry Potter. Tu jednak bliżej jest do smaku i ironii „Klubu Pickwicka”.
Archanioł Rafael zjawia się, by na podstawie analizy uryny sir Johna określić przyczynę jego melancholii (niespełniona potrzeba prowadzenia uczonej konwersacji), tajemniczy wuj Oberon zgubił gdzieś księgę zawierającą magiczne zaklęcia, dzięki którym członków parlamentu da się przemienić w użytecznych członków społeczeństwa, a nabożna osoba, która całe życie brzydziła się kłamstwem, zaręcza, że pewien elf z okrzykiem rozpaczy rzucił się do morza na wieść o tym, że elfy nie dostąpią zbawienia. Niebywałe. 
poleca:
