Reportaż z niezwykłej wojny
Zawsze chciałem być kochany przez ojca, ale od tego ojca miłości już nie oczekiwałem. Każdy w jego pobliżu myślał tylko o jednym: o ucieczce. Jestem gotów poświadczyć o moim ojcu wszystko, co złe. Na kolejnych stu stronach, jeśli tyle wystarczy, szczegółowo opowiem o jego podłych czynach, i nie zatrzymam się przed żadną niegodziwością.
PREMIERA 5 LUTEGO 2014
Czy bezpodstawnie można tak mówić o producencie religijnych rekwizytów? Czy ręce, które nawlekają różance mogą też służyć do zmasakrowania ciała bezbronnego dziecka? Czy głos, który śpiewa najświętsze pieśni w niedzielę może poniżać, rozbić dziecięcą duszę na kawałki?
W bawarskim Altottingu - mieście zaprzyjaźnionym z Częstochową, Fatimą, Lourdes - najważniejszym katolickim pielgrzymkowym ośrodku w Niemczech, toczyła się wojna, przed którą długo nie było ucieczki, o której nikt nie wiedział. To była wojna w domu rodzinnym i jedyną obowiązującą doktryną było prawo pięści stosowane przez ojca wobec dzieci.
Kilkadziesiąt lat po tych traumatycznych przeżyciach, trwającym wielu lat leczeniu traumy reportażysta wraca do wspomnień ze swojego dzieciństwa. Powodem do powrotu na pole bitwy było zaginięcie unikatowego egzemplarza Mein Kampf z dedykacją, jedynej pamiątki po rodzicach. To uruchamia maszynę pamięci i decyduje o wyborze własnej młodości jako temacie do reportażu. Andreas Altmann podejmuje tak osobistą tematykę opierając się na różnych źródłach i zeznaniach świadków... m.in. dzienniku prowadzonym w młodym wieku, w którym uwiecznił osobliwe piekło Altmannów. W tej książce przywołuje ekstremalne przeżycia, brak autorytetów, fałsz otaczającego świata.
Jaki tytuł można by nadać takim trudnym zwierzeniom, aby wiernie oddawał ich istotę? Jedyny tytuł, który mógłby wybrać autor, chcąc być szczerym z czytelnikiem to Zasrane życie mojego ojca, zasrane życie mojej matki i moja zasrana młodość.
Amok, poruszający, wręcz oszałamiający, zarówno w egzystencjalnej, jak i literackiej Suddeutsche Zeitung Mocne, rozrachunkowe, przykuwające. Dokument także przeciwko nieczułości. I o tym, że komuś udało się z tego ujść cało Deutschlandradio
Andreas Altmann pracował m.in. jako prywatny szofer, doradca inwestycyjny, sprzedawca klubu książki, stróż parkingowy i aktor, zanim znalazł to, co naprawdę chciał robić: podróżować po świecie i pisać o tym reportaże.
poleca:
