Uwielbiam cheek lit. Tam, gdzie inni widzą powierzchowne, niepoważne opowiastki o kobietach, ja widzę życiowe prawdy, smutek, cynizm i moje ulubione mroczne poczucie humoru, a to wszystko zazwyczaj na szczęście zwieńczone happy endem. Prawie tak idealne rozkosze znalazłam w książce „Rodzinka do zwrotu”.
Prawdę powiedziawszy z literatury dla dziewcząt (cheek literature), czy też raczej dla młodych kobiet, znam tylko jedną autorkę, Candace Bushnell, ale kocham ją wielką miłością. Jej książki śmieszą mnie i przerażają jednocześnie; dzięki nim wiem, że na pewno nie chciałabym mieszkać w Nowym Jorku. Claire LaZebnik rozbudziła moje nadzieje: początek „Rodzinki do zwrotu” czytałam z wielkimi emocjami, chichocząc i oczekując równie dobrego ciągu dalszego.
Keats jest miłą dziewczyną. Ma nudną pracę i miłego, przystojnego chłopaka, takiego jakby ciut mniej bystrego niż ona. Ogląda z nim telewizję i chodzi na obiady z jego rodzicami, uwielbia takie życie. Keats ma też mroczny sekret (choć to nie sekret) – rodzinę, która jest mniej więcej w takim stopniu genialna (naukowcy, komputerowcy, neurolodzy), co zwariowana (niektórzy nie wychodzą z domu, w ogóle, inni robią herbatę w mikrofalówkach). Czytałam to sobie z wielkim zainteresowaniem, traktując jak epokowe odkrycia takie rzeczy, jak to, że bałagan wcale nie musi być uroczy, może być przejawem patologii, że rodzina czasem musi trzymać się konwencji, bo inaczej przestanie się trzymać w ogóle itp.
Po dość mrocznym początku książka skręca w kierunku ogólnie
przyjemnym – mamy tu zarówno dojrzewanie bohaterki, jak i miłość na horyzoncie, choć nie wszystkie wnioski i rozwiązania są oczywiste. Jak na moje wymagania zbyt szybko przechodzimy na jasną stronę mocy, porzucając cynizm, drwinę i mrok, ale nie narzekałabym na to zbyt długo. W końcu i tak happy end należy nam się jak prawa wyborcze, a jeśli wyraźnie zaczyna się rysować nie na ostatniej stronie, tylko znacznie wcześniej, co może być w tym złego?
Magdalena Rachwald
poleca:
