Wydawnictwo Telewizji Kino Polska - box ANDRZEJ KONDRATIUK
Kolejną kolekcją z serii „Przeboje Polskiego Kina”, którą Wydawnictwo Telewizji Kino Polska oddaje do rąk swoich widzów, jest box zawierający trzy wczesne filmy Andrzeja Kondratiuka, zrealizowane w latach 1970-1973. Twórczość tego reżysera zajmuje w polskiej kinematografii miejsce osobne i jest zjawiskiem niezwykłym, przez wzgląd na swój bezpośredni, osobisty charakter, tak mocno widoczny w późniejszej twórczości artysty, ale kiełkujący już w jej wczesnym okresie.
Kondratiuk zdobył uznanie jako twórca ciepłych obyczajowych komedii, by potem, poza głównym nurtem polskiego kina, stworzyć własny, niepowtarzalny styl filmowej wypowiedzi, za którą brał odpowiedzialność totalną, często bywając nie tylko reżyserem, scenarzystą i operatorem, ale także muzykiem, montażystą, scenografem. "Dopracował się statusu reżysera prywatnego"- pisze Tadeusz Lubelski o Kondratiuku - a do owego prywatnego statusu zmierzał od samego początku. Już w okresie studiów myślał o kinie 'bezpośrednim', o czymś, co godziłoby Wiertowowski ideał nieustannego filmowania świata z modnym wówczas francuskim "cinema direct'". We wczesnych filmach Andrzeja Kondratiuka zgromadzonych w boxie - Hydrozagadce, Jak to się robi i Wniebowziętych, obserwujemy walkę z absurdem, bezskuteczne próby wychodzenia z sytuacji-pułapek; a jednak świat i zanurzonych w nim bohaterów widzimy z przymrużeniem oka, ciepłem i życzliwością; żart dominuje nad niepokojem. Reżyser niepostrzeżenie naśmiewa się z absurdu polskiej rzeczywistości, ale jednocześnie w jego spojrzeniu dostrzec można podobieństwa do szkoły czeskiej, z cechująca ją melancholią i ciepłym stosunkiem do bohaterów, którzy choć śmieszni, w swych poczynaniach bywają także wzruszający. Wczesne filmy Andrzeja Kondratiuka po latach stały się dziełami "kultowym", a niezapomniany duet aktorski Himilsbach - Maklakiewicz pozostał symbolem jakości i znakiem rozpoznawczym tego okresu twórczości reżysera.
O wydawnictwie: Wydawnictwo Telewizji Kino Polska zostało powołane w 2008 roku w celu kontynuowania misji programowej telewizji Kino Polska na rynku DVD. W maju 2010 Wydawnictwo Telewizji Kino Polska zostało uhonorowane nagrodą Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w kategorii: "Dystrybucja filmu polskiego". Kino Polska funkcjonuje od 7 lat jako jedyny kanał telewizyjny w Polsce i na świecie, poświęcony wyłącznie popularyzacji polskiego kina, jest też pierwszym i jedynym kanałem tematycznym ze stałym pasmem polskiego kina niezależnego. Kino Polska jest laureatem telewizyjnego Oskara - nagrody Hotbird 2005 w kategorii "kanał filmowy", oraz nagrody Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej 2007 w kategorii "Program telewizyjny" za całokształt. Telewizja Kino Polska emituje polskie filmy fabularne, dokumentalne i animowane, kroniki oraz kino niezależne; prezentuje również sylwetki autorów polskich filmów: reżyserów, operatorów, scenarzystów, aktorów, autorów muzyki, jak również początkujących, niezależnych i awangardowych twórców.
Wydawnictwo Telewizji Kino Polska kontynuuje te tradycje przygotowując skompilowane wydania polskich filmów wzbogacone o ikonografie i dodatki, które przybliżą widzom sylwetki twórców, oraz pozwolą "wąchać czas", w którym powstały prezentowane filmy.
Wydawnictwo Telewizji Kino Polska przygotowuje trzy serie wydawnicze: "Arcydzieła Polskiego Kina", "Przeboje Polskiego Kina", "Awangarda/Off"
O autorze: Andrzej Kondratiuk. Urodzony w 1936 roku w Pińsku reżyser, scenarzysta i operator filmowy. Przypadające na okres wojny dzieciństwo spędził z rodzicami w Kazachstanie, by po powrocie do kraju osiedlić się w Łodzi. W latach 1955-60 studiował na Wydziale Operatorskim tamtejszej PWSTiF, a przez krótki czas (1962-63) również na reżyserii. W początkowej fazie twórczości tworzył niemal wyłącznie filmy krótkometrażowe i etiudy filmowe. Zrealizował też kilka wydań Polskiej Kroniki Filmowej. Był współautorem scenariusza do nagrodzonego w Krakowie i Oberhausen krótkometrażowego filmu Romana Polańskiego Ssaki. Jego makabreska Chciałbym się ogolić z 1966 roku również zdobyła wyróżnienie na MFF Krótkometrażowych w Oberhausen. W 1966 roku zrealizował dla TVP serial Klub profesora Tutki - adaptację cyklu opowiadań Jerzego Szaniawskiego z Gustawem Holoubkiem w roli głównej. Jego pełnometrażowym debiutem była Dziura w ziemi z Janem Nowickim (1970), która przyniosła mu nagrodę specjalną na MFF w Karlovych Varach. W tym samym roku powstała też słynna komedia Hydrozagadka - uznawana za jeden z najbardziej kultowych filmów okresu PRL-u. W filmie po raz pierwszy zagrała późniejsza żona reżysera, stała odtwórczyni ról w jego filmach i współtwórczyni dzieł - Iga Cembrzyńska. Po realizacji filmu Skorpion, panna i łucznik (1972) - symbolicznej opowieści o przyjaźni, miłości i zdradzie, w 1973 roku wyreżyserował dwie komedie z udziałem legendarnego duetu: Jana Himilsbacha i Zdzisława Maklakiewicza - Jak to się robi i Wniebowziętych. Po kilku latach przerwy powrócił realizując Pełnię (1979) z Tomaszem Zaliwskim i Tadeuszem Fijewskim - film uznawany za zwrot i przełom w twórczości Kondratiuka, łączący realizm i baśniowość, utrzymany w charakterystycznym dla twórcy tonie balladowym. Począwszy od Gwiezdnego pyłu, za który otrzymał w 1982 roku Nagrodę Specjalną Jury FPFF w Gdyni, reżyser sam zajmuje się nie tylko pisaniem i reżyserowaniem swoich filmów, ale bardzo często także tworzy do nich scenografię, kostiumy, realizuje zdjęcia zdjęć, a czasem nawet komponuje muzykę i produkuje je. Sam też pojawia się w swoich obrazach jako aktor. Zrealizowane w 1984 roku Cztery pory roku przyniosły mu Brązowe Oko Leoparda na MFF w Locarno. Później powstały takie filmy, jak nagrodzony Złotym Ekranem Big Bang (1986), współczesna wersja mitu o Fauście - Mleczna droga (1990) oraz dwa krótkometrażowe filmy TV: Ene...Due...Like...Fake... (1991) i Wesoła noc smutnego biznesmena (1993). Za Wrzeciono czasu (1995), reżyser otrzymał kolejną Nagrodę Specjalną Jury FPFF w Gdyni, Złotą Taśmę od Koła Piśmiennictwa SFP oraz Nagrodę Specjalną MFF o Miłości w Moskwie. Film był kolejną, po Czterech porach roku częścią intymnej, rodzinnej "sagi" Kondratiuków, której trzecim ogniwem był zrealizowany w 1997 roku Słoneczny zegar. Ostatnimi filmami twórcy są: Córa marnotrawna (2001) i Bar pod młynkiem (2004). W 1996 roku Kondratiuk otrzymał Honorową Nagrodę Jańcia Wodnika na Przeglądzie Polskich Filmów Fabularnych o tematyce wiejskiej i małomiasteczkowej "Prowincjonalia" w Słupcy koło Konina, dla zasłużonego twórcy kina "prowincjonalnego".
poleca:
