Pierwsza po 25 latach – po Zasypie wszystko, zawieje – powieść świetnego pisarza. Cała proza Odojewskiego jest opowiadaniem o śmierci i cierpieniu. Wielką rolę odgrywa w niej pejzaż, będący częścią ludzkiego losu, ale i jego metaforą. Życie bohaterów toczy się tu na pograniczu jawy i snu, rzeczywistości i wspomnienia. Oksana jest także opowieścią o miłości. Śmiertelnie chory naukowiec, badacz najnowszej historii, ucieka ze szpitala, gdzie miałby już tylko oczekiwać końca. Z lęku przed ostatecznym odbywa gorączkową podróż do Włoch.
Z miasta do miasta, z hotelu do hotelu, do miejsc, które zna i kocha. W trakcie podróży przeżywa wielkie uczucie do znacznie młodszej od siebie kobiety. Powracają znane z wcześniejszych utworów pisarza wątki ukraińskie. Zaskakująca pointa powieści zdaje się potwierdzać romantyczne inspiracje tej znakomitej prozy. Odojewski nawiązuje w niej do dziś już nieco zapomnianego mitu o Admecie i Alceste, która zgodziła się umrzeć, by przywrócić życie ukochanemu. Na motywach opowieści o Alceste powstały dzieła operowe Lully’ego, Händla, Glucka.
Włodzimierz Odojewski, wybitny prozaik, niemal w całej swojej twórczości nawiązuje do wątków ukraińsko-polskich, tragicznych wydarzeń na Kresach w czasie II wojny światowej. Jego proza, o jedynej w swoim rodzaju nastrojowej stylistyce, należy do najciekawszej w literaturze ostatniego półwiecza. Za swoją twórczość otrzymał wiele nagród, między innymi: im. Tadeusza Borowskiego, (Wyspa ocalenia, 1951); im. Alfreda Jurzykowskiego, 1974; im. Stanisława Vincenza za cykl podolski, 1989; a także ministra kultury i sztuki za całokształt pracy literackiej, 2006.
poleca:
