Już w czasach Leonarda Da Vinci pojawiły się pierwsze koncepcje korelacji wzroku soczewkami kontaktowymi. Miało to miejsce wraz ze sformułowaniem prawidłowych zasad optyki i widzenia.
Pod koniec XVIII wieku powstał pierwszy pomysł soczewek korygujących stosowanych w bezpośrednim kontakcie z powierzchnią oka. Angielski fizyk i lekarz Thomas Young za pomocą
W drugiej połowie XIX w. opracowano pierwsze sposoby wytwarzania i stosowania soczewek kontaktowych. Początkowo jedynym materiałem, z którego wykonywano soczewki, było szkło. Ponieważ soczewki wytwarzano techniką wydmuchiwania, często ich optyka nie była doskonała, a dopasowanie stwarzało trudności.
Następny okres w historii soczewek kontaktowych cechowała technika odlewów z formy zdejmowanej bezpośrednio z gałki ocznej. Po jakimś czasie uwzględniano również prawidłowości zniekształceń gałek ocznych. Soczewki szklane były twarde, bardzo kruche, podatne na uszkodzenia, a co za tym idzie niebezpieczne dla oka. Przełomem w technologii soczewek stało się zastosowanie "szkła organicznego", czyli polimetakrylanu metylu (PMMA), a następnie, na początku lat 60. nowego rewolucyjnego materiału – hydrożelu.
Hydrożel jest podstawowym materiałem, z którego do dzisiaj wytwarza się soczewki wygodne, bezpieczne, tańsze i idealnie dostosowane do różnych wad wzroku. Materiał ten w stanie suchym ma właściwości twardego szkła organicznego, natomiast po uwodnieniu staje się miękki i elastyczny. Równolegle z wynalezieniem nowego materiału sukcesywnie ulepszane są środki do pielęgnacji soczewek kontaktowych.
Obecnie, miękkie, cienkie nowej generacji soczewki silikonowo-hydrożelowe przepuszczają nawet pięciokrotnie więcej tlenu niż tradycyjne soczewki hydrożelowe. Dodatkową ich zaletą jest to, że nie uczulają, nie podrażniają i są niewyczuwalne na oku. Soczewkami można korygować różne wady wzroku, również astygmatyzm i co więcej, bywa, że stosowane są z czysto kosmetycznych przyczyn, np. wyłącznie dla zmiany koloru tęczówki.
poleca:
Studentnews.pl