Stanisławówka

Opuszczamy domek majstra i idziemy w stronę placu kolejowego, a stamtąd ul. Timiriaziewa, mając po prawej stronie ogród zoologiczny, do Stanisławówki. Jest to zespół pałacowy dawnej podmiejskiej rezydencji króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Dziś znajduje się w grani­cach Grodna, na samym końcu ul. Timiriaziewa.

Pałac został wybudowany dla króla w 2. poł. XVIII w. przez podskarbiego litewskiego, Antoniego Tyzenhauza, według projektu słynnego włoskiego architekta z Werony, Józefa Sacco. Rezydencja i dawne dobra królewskie po rozbiorach zostały skonfiskowane i sprzedane. W poł. XIX w. Stanisławów kupili Druccy-Lubeccy – w ich rękach majątek pozostawał do 1939 r. Po wojnie został przebudowany na siedzibę szkoły rolniczej – do pałacu nad parterowymi skrzydłami bocznymi dobudowano wówczas drugą kondygnację i zamurowano portyk frontowy.

Pałac jest dwukondygnacyjną budowlą na rzucie prostokąta, z wydzieloną w postaci ryzalitu częścią środkową. W polu środkowej płycizny at­tyki znajdują się inicjały SAR (Stanislaus Augustus Rex), a nad nim – królewska korona. We wnętrzach zachowały się pomieszczenia reprezentacyjne: westybul z dwoma neogotyckimi kominkami z końca XIX w. oraz dwie duże sale. Cóż z tego, skoro pałac jest zamknięty na cztery spusty, znajduje się na nim tylko tabliczka informująca o tym, iż jest to zabytek architektury. Stan rezydencji to kolejny przykład „dbałości” Sowietów oraz władz Grodna o niektóre zabytki miasta.

Na terenie kompleksu znajduje się też zespół budynków folwarcznych, które otacza ceglany mur z bramą wjazdową, za pałacem – park o powierzchni 3 ha, a tuż przed nim – obdarty z informacyjnych tablic, postawiony w latach 60. XX w. pomnik Klimienta Timiriaziewa, żyjącego w latach 1843–1920 botanika, propagatora teorii Darwina.